105. هر آن كس كه دندان دهد، نان دهد

اى مردم! شما به خدا نيازمنديد، تنها خداوند است كه بى نياز و شايسته هرگونه حمد و ستايش است.

از جمله اندرزهاى لقمان به فرزندش اين بود: فرزندم! كسى كه در به دست آوردن روزى، يقينش [به خدا] اندك و نيّتش [به روزى رسان] سست است، بايد از آن عبرت آموزد كه خداى تبارك و تعالى او را در سه جا از خلقتش روزى داد؛ بى آن كه خودش در آنها تلاش و برنامه اى داشته باشد. پس خداى تبارك و تعالى در مرحله چهارم نيز روزى او را خواهد داد... در رحم مادرش... و از شير مادرش... و از درآمد والدينش روزى او را داد... تا آن كه بزرگ شد و عقلش رشد كرد و مستقلاً درامد كسب كرد. در اين هنگام بر خود سخت گرفت و به پروردگارش بدگمان شد و از ترس تنگدستى و يقين نداشتن به وعده خداى تبارك و تعالى، حقوق مالى خود (نسبت به ديگران) را ناديده گرفت و خود و خانواده اش را در سختى و تنگنا قرار داد.

دو نماز (ظهر با عصر و مغرب با عشا) را با هم خواندن، تعقيب بعد از نماز صبح و عصر، صله رحم، نظافت حريم خانه، همدردى و يارى نمودن برادر (دينى)، سحرخيزى در طلب روزى، استغفار، امانت دارى، حق گويى، اجابت دعوت مؤذّن، صحبت نكردن در توالت، ترك حرص، تشكّر از ولى نعمت، پرهيز از قسم دروغ، شستن دست قبل از غذا، و خوردن آنچه بيرون از سفره مى افتد، روزى را زياد مى كنند و كسى كه هر روز سى مرتبه خدا را تسبيح بگويد، خداى ـ عزّ و جلّ ـ هفتاد نوع بلا را از او دور مى كند كه آسان ترين آن فقر است.

خدايا! بر محمّد و آل او درود فرست و مرا از كسب روزىِ همراه با رنج، بى نياز گردان و از جايى كه گمان نمى رود، روزى ام ده، تا به خاطر طلب روزى، از عبادت تو باز نمانم و بار سنگين مشكلات كسب روزى را به دوش نكشم.

اى فرزند آدم! براى عبادت من، خود را فارغ گردان تا دلت را از بى نيازى پُركرده، فقرت را برطرف كنم. و اگر چنين نكنى، دل مشغوليت را فراوان نموده، فقرت را برطرف نكنم.