قرآن كريم: وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها ... فَأَلْهَمَها فُجورَها وَ تَقْواها قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكّاها وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسّاها؛
سوگند به خورشيد و گسترش نور آن و ... كه خداوند، فجور و تقوا (شرّ و خير) را به انسان الهام كرد كه هر كس نفس خود را پاك گردانيد، قطعا رستگار شده و هر كس نفس خود را با معصيت و گناه، آلوده ساخت، نوميد و محروم گشته است.
امام على عليه السلام: لِلْمُتَّقى ثَلاثُ عَلاماتٍ: اِخْلاصُ الْعَمَلِ وَ قِصَرُ الاَْمَلِ وَ اغْتِنامُ الْـمُهَلِ؛
تقواپيشه، سه نشانه دارد: اخلاص در عمل، كوتاهى آرزو، و غنيمت شمردن فرصت ها.
امام على عليه السلام: اِنَّ الاَْتْقياءَ كُلُّ سَخىٍّ مُتَعَفِّفٍ مُحْسِنٍ؛
همه تقواپيشگان سخاوتمند، پاك دامن و نيكوكارند.
امام صادق عليه السلام: فى قَوْلِهِ «فَاَ لْهَمَها فُجورَها وَ تَقْواها»، اَىْ: عَرَّفَها وَ اَ لْهَمَها، ثُمَّ خَيَّرَهَا فَاخْتارَتْ؛
درباره آيه «شر و خير را به انسان الهام كرد)، يعنى انسان را آگاه كرد و به او الهام نمود و آنگاه به او اختيار انتخاب داد و او خود انتخاب مى كند.
امام على عليه السلام: فَسادُ الاَْخْلاقِ بِمُعاشَرَةِ السُّفَهاءِ وَ صَلاحُ الاَْخْلاقِ بِمُنافَسَةِ الْعُقَلاءِ. وَ الْخَلْقُ اَشْكَالٌ، فَكُلٌّ يَعْمَلُ عَلى شاكِلَتِه؛
معاشرت با نابخردان، اخلاق را فاسد و رقابت با خردمندان، اخلاق را اصلاح مى نمايد. و مردم متفاوتند، پس هر كس بر حسب ساختار و طينت خود عمل مى كند.
