پيامبر صلي الله عليه و آله پزشكى بودند كه با دانش خود، همواره در ميان مردم مى گشتند، مرهم هايشان را به خوبى فراهم و ابزار كارشان را آماده مى ساختند و آنها را هرجا كه لازم بود، مى گذاردند، در دل هاى كور و گوش هاى كر و زبان هاى گنگ، غفلتگاه ها و جايگاه هاى حيرت را جستجو و با داروى خود، آنها را درمان مى كردند.
رسول خدا صلي الله عليه و آله، هرگز بدگويى كسى را نمى كردند، سرزنش نمى نمودند و در پى لغزش ها و اسرار ديگران نبودند و [درباره ديگران]، چيزى جز خير (خوبى) نمى گفتند.
رسول اكرم صلي الله عليه و آله، از همه قوم خود جوانمردتر، خوش اخلاق تر، خوش برخوردتر، همسايه دارتر، بردبارتر، امانتدارتر، راستگوتر، و از بدزبانى و آزاررسانى به دورتر بودند. هرگز ديده نشد كه با كسى پرخاش و مجادله كنند. خداوند، صفات پسنديده را در آن حضرت جمع كرده بود، تا جايى كه قومش او را امين ناميدند و در مكّه، غالبا با لقب «امين» از ايشان ياد مى شد.
