1292 ـ موجبات عزّت

بحارالأنوار: خداوند متعال به داود عليه السلام وحى فرمود: اى داود! من ... عزّت را در طاعت از خود قرار دادم، ولى مردم آن را در خدمت به سلطان جستجو مى كنند و از اين رو نمى يابندش.

لقمان عليه السلام ـ در اندرز به فرزندش ـ فرمود : اگر مى خواهى عزّت دنيا را به دست آورى، طمع خويش را از آنچه مردم دارند، ببُر؛ زيرا پيامبران و صدّيقان، به سبب بركندن طمع خود، به آن مقامات رسيدند.

امام على عليه السلام : هيچ عزّتى بالاتر از تقوا نيست.

امام على عليه السلام ـ در مناجات ـ گفت : الهى! همين عزّت مرا بس كه بنده تو هستم و همين افتخار مرا بس كه تو خداوندگار من هستى.

امام على عليه السلام : بدانيد كه هركس با مردم به انصاف رفتار كند، خداوند جز بر عزّت او نيفزايد.

امام على عليه السلام : قانع باش تا عزيز گردى.

امام باقر عليه السلام : چشم نداشتن به دست مردم موجب عزّت دينى مؤمن است.

امام باقر عليه السلام : سه چيز است كه خداوند به واسطه آنها جز بر عزّت انسان مسلمان نمى افزايد: گذشت كردن از كسى كه به او ستم كرده است، بخشيدن به كسى كه از [دادن چيزى به] او دريغ كرده است و پيوستن به كسى كه از او بريده است.

امام صادق عليه السلام : هر كه مى خواهد بى آن كه ايل و تبارى داشته باشد عزتمند باشد و بدون آن كه مال و ثروتى داشته باشد بى نياز باشد و بدون آن كه قدرتى داشته باشد هيبت و شكوه داشته باشد، بايد از خوارى معصيت خدا به عزّت طاعت او در آيد.

امام صادق عليه السلام : هيچ بنده اى خشم خود را فرو نخورد، مگر اين كه خداوند عز و جل بر عزّت او در دنيا و آخرت افزود.

امام عسكرى عليه السلام : هيچ عزّتمندى حقّ را فرو نگذاشت مگر اين كه به ذلّت افتاد، و هيچ ذليل و ناتوانى حق را نگرفت مگر اين كه عزيز و نيرومند شد.