«و از ميان مردم كسى است كه خدا را فقط در يك حال مى پرستد. اگر خيرى به او رسد دلش بدان آرام گيرد و اگر آزمايشى پيش آيد رخ برتابد (دگرگون شود). در دنيا و آخرت زيان بيند و اين همان زيان آشكار است» .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ وقد سُئلَ : مَنِ العَظيمُ الشَّقاءِ ؟ ـ : رجُلٌ تَرَكَ الدُّنيا للدُّنيا فَفاتَتْهُ الدُّنيا وخَسِرَ الآخِرَةَ ، ورَجُلٌ تَعَبّدَ واجْتَهَدَ وصامَ رِئاءَ النّاسِ فذلكَ الّذي حُرِمَ لذّاتَ الدُّنيا ولَحِقَهُ التَّعَبُ الّذي لَو كانَ بهِ مُخْلِصا لاسْتَحَقَّ ثوابَهُ .
امام على عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه :بدبخت بزرگ كيست ؟ ـ فرمود : مردى كه دنيا را به خاطر دنيا واگذارد و بدين سبب دنيا را از دست دهد و آخرت را زيان كند و مردى كه براى خودنمايى عبادت و كوشش كند و روزه بگيرد ؛ چنين كسى از لذتهاى دنيا محروم گشته و خود را به رنجى در افكنده است كه اگر براى خدا مى بود سزاوار پاداش او مى شد.
