126 ـ فضايلى كه با لفاظ «من» آغاز مى شود
امام على عليه السلام : منم كه دنيا را خوار و بيمقدار شمردم.
امام على عليه السلام : من يار و برادر مهربان پيامبر خدايم و پيشگام در اسلام و شكننده بتها و ستيزنده با كافران و براندازنده دشمنان دين.
امام على عليه السلام : من پرچم هدايتم، و پناهگاه پرهيزگارى، و جايگاه سخاوت، و درياى جود و جوانمردى، و كوه خِرد.
امام على عليه السلام : من از جانب خدا قسمت كننده بهشت و دوزخم . هيچ كس وارد آن نمى شود مگر به تقسيم من. منم فاروق اكبر (بزرگترين جداساز حق و باطل)، منم امام مردم پس از خودم، و اداكننده از جانب كسى كه پيش از من بود (يعنى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ).
امام على عليه السلام : من پيشواى مؤمنانم و مال و دارايى ، زمامدار فاجران .
امام على عليه السلام : من رهنمايم، من رهيافته ام. پدر يتيمان و مستمندانم ، سرپرست بيوه زنانم، پشت و پناه هر ناتوانى هستم و مأمن هر وحشتزده اى؛ من رهنماى مؤمنان به سوى بهشتم، ريسمان استوار خدايم، حلقه و دستاويز محكم خدايم و كلمه تقوا؛ من چشم
خدايم و زبان راستگوى او و دست او.
امام على عليه السلام : من نخستين كسى هستم كه در روز قيامت براى دادخواهى [ از دشمنان ]در برابر خداوند عز و جلبر زانو مى نشيند.
امام على عليه السلام : من نخستين كسى هستم كه اسلام آوردم.
امام على عليه السلام : من نخستين كسى هستم كه با پيامبر صلى الله عليه و آله نماز گزارد.
