(وَ لَـكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الاْءِيمَـنَ وَ زَيَّنَهُو فِى قُلُوبِكُمْ وَكَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيَانَ أُوْلَـئكَ هُمُ الرَّ شِدُونَ) .
امام على عليه السلام ـ درباره برترى اسلام ـ : وانگهى اين اسلام ، آيين خداست كه آن را براى خود برگزيد و بر ديده اش پروريد و بهترينِ آفريدگانش را ويژه [ابلاغ ]آن گرداند و ستون هايش را بر دوستى خود ، استوار كرد .
امام على عليه السلام : هرگاه خداوند ، بنده اى را گرامى بدارد ، او را به دوستىِ خود مشغول مى سازد .
عنه عليه السلام : إنَّ للّه ِِ تَعالى شَرابا لِأَولِيائِهِ ، إذا شَرِبوا سَكِروا ، وإذا سَكِروا طَرِبوا ، وإذا طَرِبوا طابوا ، وإذا طابوا ذابوا ، وإذا ذابوا خَلَصوا ، وإذا خَلَصوا طَلَبوا ، وإذا طَلَبوا وَجَدوا ، وإذا وَجَدوا وَصَلوا ، وإذا وَصَلُوا اتَّصَلوا ، وإذَا اتَّصَلوا لا فَرقَ بَينَهُم وبَينَ حَبيبِهِم .
امام على عليه السلام : خداوند متعال را براى دوستانش شرابى است كه هرگاه بنوشند، مست شوند و چون مست شوند ، به طرب در آيند و چون به طرب در آيند ، شيرين گردند و چون شيرين گردند ، ذوب شوند و چون ذوب شوند ، خالص شوند و چون خالص شوند ، بجويند و چون بجويند ، بيابند و چون بيابند ، برسند و چون برسند ، بپيوندند و چون بپيوندند ، ميانشان و ميان محبوبشان تفاوتى بر جاى نمانَد .
الإمام زين العابدين عليه السلام ـ مِن دُعائِهِ فِي التَّحميدِ للّه ِِ عز و جل ـ : اِبتَدَعَ بِقُدرَتِهِ الخَلقَ ابتِداعا ، وَاختَرَعَهُم عَلى مَشِيَّتِهِ اختِراعا ، ثُمَّ سَلَكَ بِهِم طَريقَ إرادَتِهِ ، وبَعَثَهُم في سَبيلِ مَحَبَّتِهِ .
امام سجّاد عليه السلام ـ در دعايش در ستايش خداى عز و جلـ : خلق را با قدرت خود ، بى هيچ سابقه اى بيافريد و آنان را بر طبق مشيّت خود ، صورت داد . سپس آنان را در راه اراده اش پيش برد و در راه دوستى اش برانگيخت .