كاملان در خدا دوستى

رسول خدا صلي الله عليه و آله : بارالها! دوستى ات را محبوب ترين چيزها برايم قرار ده ، ترس از خودت را ترس آورترين چيزها نزدم قرار ده و با شوق ديدارت ، نيازهاى دنيايى را از من بِبُر .

رسول خدا صلي الله عليه و آله : بارالها! دوستى تو و دوستى آن كه دوستت دارد و كردارى را كه مرا به دوستى ات مى رساند ، از تو درخواست مى كنم . بارالها! دوستى خودت را نزد من محبوب تر از خودم ، خانواده ام و آب خنك ، قرار ده .

رسول خدا صلي الله عليه و آله : اى مردم! كهن سال گشته ام ، استخوانم سست شده ، پيكرم فرو ريخته است و به من خبر مردنم را داده اند و مرگم نزديك شده و شوق ديدار پروردگارم در من ، شديد شده است .

رسول خدا صلي الله عليه و آله : خداوند عز و جل ، نور چشمم را در نماز قرار داده است و همان گونه كه غذا را محبوب شخص گرسنه و آب را محبوب تشنه قرار داده ، نماز را محبوبم ساخته است ؛ حال آن كه هرگاه شخص گرسنه غذا بخورد ، سير مى شود و هرگاه آب بنوشد ، سيراب مى گردد ؛ امّا من از نماز ، سير نمى شوم .

رسول خدا صلي الله عليه و آله : شريعت ، گفته هاى من است و طريقت ، كرده هايم و حقيقت ، احوالم و معرفت ، سرمايه ام و عقل ، اساس دينم و دوستى ، بنيادم و شوق ، مركبم .

امام على عليه السلام ـ در نيايشش ـ : بارالها! به عزّت و جلالت سوگند كه چنان تو را دوست دارم كه شيرينى آن ، در دلم استوار گشته است . هرگز جان هاى كسانى كه تو را به يگانگى مى پرستند، به اين باور نمى رسند كه تو دوستانت را دشمن مى دارى.

امام على عليه السلام ـ در دعايش ـ : بارالها! پروردگارا! سرور و مولاى من! از چه چيز به تو شكايت برم و براى كدام يك از آنها بمويم و بگريم ؟ براى عذاب دردناك و سختى آن ؟ يا براى طولانى بودن كيفر (مجازات) و مدّت آن ؟ پس اگر مرا براى كيفرها در كنار دشمنانت بگذارى و مرا با كيفرديدگانت گِردآورى و ميان من و اوليا و دوستانت جدايى بيندازى ـ اى اله و سرور و مولا و پروردگارم! ـ ، گيرم كه بر عذابت صبر كردم ؛ چگونه بر فراقت صبر كنم ؟!

امام حسين عليه السلام ـ در دعايش ـ : اين تويى كه اغيار را از دل هاى دوستانت زدودى تا آن كه جز تو را دوست نداشتند . . . آن كه تو را از دست داد ، چه به دست آورد ؟ و آن كه تو را يافت ، چه از دست داد ؟ آن كه جز تو را به جاى تو پذيرفت ، زيان كرد .

امام حسين عليه السلام ـ در دعايش ـ : چشمى كه تو را نگران خود نبيند ، كور باد ! تجارت بنده اى كه برايش از دوستى ات بهره اى قرار نداده اى ، زيانبار باد!

امام سجّاد عليه السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! سرورا ! چشم ها آرام گرفت ، ستاره ها فرو رفت ، جنبش پرندگان در آشيانه ها و ماهى ها در درياها آرام گرفت ، و تو دادگرى هستى كه ستم نمى كند و عادلى هستى كه [از حق ، ]منحرف نمى شود و پايدارى هستى كه زائل نمى شود . پادشاهان ، درهاى خود را بسته اند و نگهبانان ، برگِرد آنها در گردش اند ؛ امّا درِ [رحمت] تو ـ اى سرورم ! ـ براى آن كه بخوانَدَت ، گشوده است . هر دوستى ، با محبوبش خلوت كرده است و تو محبوب منى !

امام سجاد عليه السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! اگر مرا به زنجير كشى و عطاى خود را در ميان شاهدان از من بازدارى ، ... اميدم را از تو نخواهم بُريد و چهره ام را كه به گذشتت اميدوار است ، از تو نخواهم گرداند و محبّتت از قلبم بيرون نخواهد رفت .

امام سجّاد عليه السلام ـ در زيارت امين اللّه ـ : بارالها ! دل هاى خاشعان ، شيفته توست و راه ها براى راغبان به تو ، هموار است .

امام سجّاد عليه السلام ـ در نيايشش ـ : سرورا ! تو راهنماى كسى هستى كه بى راهنما شده و اميد كسى هستى كه اميدش نااميد گشته است . پس اگر گناهانم ميان دعايم و اجابت تو حايل شده است ، كرم تو ميان من و بخششت حايل نشده است . تو آن را كه هدايت كرده اى ، گمراه نمى سازى و آن را كه با او دوستى كرده اى ، خوار نمى كنى . آن كه بى نيازش ساخته اى ، درويش نمى شود و آن كه شوربختش كرده اى ، نيك بخت نمى شود . سوگند به عزتّت كه چنان دوستت مى دارم كه شيرينى آن ، در قلبم جايگير شده و جانم به مژده آن ، انس گرفته است . از داورى هاى عادلانه تو محال است كه اسباب رحمت خويش را بر گره زنندگان رشته محبّت خودت ببندى .

امام سجّاد عليه السلام ـ در دعايش ـ : اى اِله و سرورم ! به عزّت و جلالت سوگند ،
اگر مرا با گناهانم بازخواست كنى ، تو را به بخششت بازخواست خواهم كرد و اگر مرا به پستى ام بازخواست كنى ، تو را به كرامتت بازخواست خواهم كرد و اگر مرا به دوزخ درآورى، دوزخيان را از دوستى ام نسبت به تو با خبر خواهم ساخت.

الكافى ـ به نقل از محمّد بن ابى حمزه ، از پدرش ـ : امام سجاد عليه السلامرا شبانه در درگاه كعبه ديدم كه نماز مى خواند و قيامش چنان طولانى مى شد كه گاه ، برپاى راستش تكيه مى كرد و گاه ، بر پاى چپش . سپس شنيدم با صدايى كه گويى گريسته است ، مى گويد : «سرورم ! آيا مرا با آن كه محبتّت در قلبم است ، عذاب مى دهى ؟ هان ! به عزّتت سوگند كه اگر چنين كنى ، مرا با مردمى گرد آورده اى كه مدّت هاى بسيار ، در راه تو با آنان دشمنى كرده ام» .

امام صادق عليه السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! صداها فرو نشست و جنبش ها آرام گرفت و هر دوستى ، با محبوب خود خلوت كرد . من نيز با تو خلوت كرده ام . تو محبوب منى . پس [تحفه] خلوت امشب مرا با خود ، رهايى از دوزخْ قرار ده .

امام صادق عليه السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! اى صاحب كرامت و جلال ! قلبم را از دوستى تو، ترس از تو ، تصديق تو و ايمان به تو ، هراس از تو و اشتياق به خودت سرشار كن . بارالها ! ديدارت را محبوبم ساز و برايم در ديدارت ، بهترين رحمت و بركت را قرار ده .

امام صادق عليه السلام ـ در دعايش ـ : سرورم ! من گرسنه دوستى توام و سير نمى شوم . من تشنه دوستى توام و سيراب نمى شوم . آه ، چه اشتياقى دارم به آن كه مرا مى بيند و من او را نمى بينم ! اى محبوبِ آن كه او را دوست بدارد ! اى روشنى چشم آن كه به او پناه ببرد و يكسره به او بپيوندد ! تو
تنهايى و بى كسىِ مرا در ميان آدميزادگان مى بينى . پس بر محمد و آل محمد ، درود بفرست و مرا بيامرز و وحشتم را به اُنس بدل كن و به تنهايى و غربتم ، رحم نما .

امام هادى عليه السلام ـ در زيارت جامعه براى همه امامان عليهم السلام ـ : سلام بر دعوتگران به سوى خدا و راهنمايان به سوى خشنودى خدا ! آنان كه در فرمان خدا استقرار يافته اند و در دوستى خدا ، به كمال رسيده اند !