«وَ مَا هَـذِهِ الْحَيَوةُ الدُّنْيَا إِلاَّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الآخِرَةَ لَهِىَ الْحَيَوَانُ لَوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ » .
امام على عليه السلام ـ از دعاى ايشان در روز صفّين ـ : بارخدايا! از تو درخواست مى كنم ... تا وقتى مرا در زمينت سكونت [و عمر] مى دهى ، همواره به ياد خودت كوشا[يم] بدارى . و هر گاه مرگ ـ كه از آن گريزى نيست ـ مرا فرا مى رسد ، مردنم را كشته شدن در راه خودت به دست بدترينْ آفريده ات قرار بده ، و در آن سراى زندگى[ـِ حقيقى] ، مرا در ميان زندگانى كه نزد تو روزى مى خورند ، جاى ده.
الإمام الصادق عليه السلام : كانَ عَليُّ بنُ الحُسَينِ عليه السلام يَدعو بِهذَا الدُّعاءِ ... : أعوذُ بِكَ يا إلهي مِن شَرِّ الدُّنيا وشَرِّ ما فيها ، لا تَجعَلِ الدُّنيا عَلَيَّ سِجنا ولا فِراقَها عَلَيَّ حُزنا ، أخرِجني مِن فِتنَتِها مَرضِيّا عَنّي ، مَقبولاً فيها عَمَلي إلى دارِ الحَيَوانِ .
امام صادق عليه السلام : على بن الحسين (امام زين العابدين) عليه السلام اين دعا را مى خواند ... :
«معبود من! از شرّ دنيا و از شرّ هر آنچه در دنياست ، به تو پناه مى برم . دنيا را بر من ، زندان مگردان و جدايى از آن را مايه اندوهم قرار مده . مرا از فتنه سراى دنيا چنان به سراى زندگى [حقيقى] ببَر كه از من خشنود باشى و اعمالم در آن ، پذيرفته شده باشد» .
عنه عليه السلام : اللّهُمَّ إنّي أعوذُ بِكَ مِن شَرِّ الدُّنيا وشَرِّ أهلِها وشَرِّ ما فيها ، ولا تَجعَلِ الدُّنيا عَلَيَّ سِجنا ، ولا تَجعَل فِراقَها لي حُزنا ، أجِرني مِن فِتنَتِها ، وَاجعَل عَمَلي فيها مَقبولاً وسَعيي فيها مَشكورا ، حَتّى أصِلَ بِذلِكَ إلى دارِ الحَيَوانِ ومَساكِنِ الأَخيارِ.
امام صادق عليه السلام : بارخدايا! از شرّ دنيا و شرّ اهل دنيا و شرّ آنچه در دنياست ، به تو پناه مى برم . بارخدايا! دنيا را بر من ، زندان مگردان و جدايى از آن را مايه اندوهم مساز . از فتنه دنيا پناهم بده و اعمالم در آن را پذيرفته درگاهت و تلاش هايم را مورد قدردانى خود قرار بده تا بدين وسيله به سراى زندگى [ـِ حقيقى [و سكونتگاه نيكان ، نايل آيم.