سلمان

عدّة الداعى : سلمان فارسى ـ كه خداوند از او خشنود باد ـ در هنگام مرگ ، اظهار تأسّف كرد.
پرسيدند: اى ابو عبد اللّه ! تأسّفت براى چيست؟
گفت: «تأسّفم براى دنيا نيست ـ كه پيامبر خدا به ما توصيه كرد و فرمود: "بايد توشه شما مانند توشه مسافر باشد" ـ و مى ترسم كه با اين افعى هايى كه پيرامونم هستند ، از دستور ايشان تخطّى كرده باشم» و به آنچه در اتاقش بود ، اشاره كرد . ديدم يك دست [ پشتى ] و يك شمشير و يك قابلمه است!

المستدرك على الصحيحين ـ به نقل از ابو سفيان ، از اساتيدش ـ : سعد به عيادت سلمان رفت. سلمان گريست.
سعد گفت: چرا گريه مى كنى ، اى ابو عبد اللّه ؟ پيامبر خدا كه از دنيا رفت ، از تو راضى بود، و تو در كنار حوض [كوثر] بر او وارد خواهى شد و دوستانت را ملاقات خواهى كرد .
سلمان گفت: «من نه از ترس مرگ ، گريه مى كنم و نه به خاطر علاقه مندى به دنيا؛ بلكه پيامبر خدا براى زمان حياتش و پس از مرگش به ما سفارش كرد و فرمود: "بايد توشه هر يك از شما به مانند توشه مسافر باشد" در حالى كه پيرامون من ، اين همه افعى است». در پيرامون او ، فقط يك تشت و يك قابلمه و يك آفتابه بود!

الاحتجاج ـ به نقل از سلمان ، در پاسخ نامه اى كه عمر به او نوشت ـ : امّا اين كه نوشته اى كه من به بافتن حصير و خوردن نان جو روى آورده ام : اينها چيزى نيست كه به سبب آن ، مؤمن سرزنش و توبيخ شود!
اى عمر! به خدا سوگند كه خوردن نان جو و بافتن حصير و بى نياز شدن از خوردنى ها و نوشيدنى هاى رنگارنگ و [ بى نياز شدن ] از غصب حقّ مؤمن و مطالبه چيزى كه حق نيست ، در نزد خداوند ، برتر و محبوب تر است و به پرهيزگارى نزديك تر. من خود ديدم كه پيامبر خدا ، هر گاه نان جوينى به دست مى آورد ، با خوش حالى آن را مى خورد و اظهار ناخرسندى نمى كرد.