برحذر داشتن از زهد ريايى

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : قيامت برپا نمى شود تا آن كه زهد ، قصّه سر زبان ها مى شود و پارسايى ، تظاهر.

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : در آخر زمان ، جماعتى مى آيند كه در تابستان و زمستان ، پشمينه مى پوشند و اين را براى خود ، مايه برترى بر ديگران مى دانند. فرشتگان آسمان ها و زمين ، اينان را لعنت مى كنند.

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : در آخر زمان ، مردمى از امّت من مى آيند كه به مساجد مى روند و گِرد هم مى نشينند و از دنيا و دوستىِ دنيا سخن مى گويند. با آنان ننشينيد؛ چرا كه خداوند را با اين افراد ، كارى نيست.

امام على عليه السلام : از آنانى مباش كه بدون عمل ، به آخرت اميد مى بندد و بر اثر داشتن آرزوى دراز ، توبه را به تأخير مى اندازد؛ از دنيا همچون زاهدان سخن مى گويد، ولى در عمل ، چون دنياخواهان رفتار مى كند.

امام على عليه السلام ـ درباره گروه هاى مسلمانان ـ : گروهى از مردم را بى لياقتى ذاتى و نداشتن اسباب و امكانات ، از طلب حكومت ، باز داشته است. از اين رو، به وضعى كه دارند ، تن داده اند و خود را به نامِ خوش قناعت ، آراسته اند و جامه زيباى اهل زهد پوشيده اند، در حالى كه لحظه اى از شب و روز ، چنين نبوده اند.

امام على عليه السلام : هرگاه زاهد از مردم گريزان شد ، در طلب او بر آى و هرگاه زاهد در طلب مردم برآمد ، از او گريزان شو.

امام صادق عليه السلام : در حال طواف بودم كه ديدم مردى لباس مرا مى كشد. نگاه كردم، ديدم عبّاد بن كثير بصرى است. گفت: اى جعفر بن محمّد! در يك
چنين جايى ، آن هم با نسبتى كه با على دارى، يك چنين جامه هايى مى پوشى؟!
گفتم: «از جنس كتان مصرى است و به يك دينار خريده ام. على عليه السلام در زمانى زندگى مى كرد كه پوشيدن آن چنان جامه هايى برايش ايرادى نداشت. اگر من در اين زمان ، چنان لباس هايى بپوشم ، مردم خواهند گفت: اين هم مثل عبّاد ، رياكار است».