درازىِ آرزو
الإمام عليّ عليه السلام : أيُّهَا النّاسُ ! إنَّ الدُّنيا تَغُرُّ المُؤَمِّلَ لَها والمُخلِدَ إلَيها ، ولا تَنفَسُ بِمَن نافَسَ فيها [ لا تَنفَسُ بمن نافس فيها : لا تَضَنّ [أي لا تبخل] به ؛ أي من نافَسَ في الدنيا فإنّ الدنيا تُهينه ولا تَضَنُّ به كما يُضَنُّ بالعلْق النفيس (شرح نهج البلاغة : ج ۱۰ ص ۶۱) . ] ، وتَغلِبُ مَن غَلَبَ عَلَيها . [ نهج البلاغة : الخطبة ۱۷۸ ، بحار الأنوار : ج ۷۳ ص ۳۶۴ ح ۹۶ . ]
امام على عليه السلام : اى مردم! دنيا كسى را كه آرزومندش باشد و به آن بگرايد ، فريب مى دهد، و كسى را كه عزيزش بدارد ، عزيز نمى دارد، و كسى را كه بر آن چيره شود (/ چيرگى بجويد) ، مغلوب مى كند.
عنه عليه السلام : ما أطالَ عَبدٌ الأَمَلَ إلاّ أساءَ العَمَلَ وطَلَبَ الدُّنيا . [ الدعوات : ص ۲۳۶ ح ۶۵۵ ، بحار الأنوار : ج ۸۲ ص ۱۷۲ ح ۶ . ]
امام على عليه السلام : هيچ بنده اى آرزو را دور و دراز نكرد ، مگر اين كه كردار را بد كرد و در پى دنيا بر آمد.