منـزلت دنــيا
عَنْ حَفْصِ بْنِ غياثٍ قالَ قالَ أَبُوعَبْدِاللّه ِ عليه السلام:
يـا حَفْصُ ما مَنْـزِلَةُ الدُّنـْيا مِنْ نَفـْسى اِلاّ
بَمَنْزَلَةِ الْمَيْتَةِ اِذا اضْطَرَرْتُ اِلَيْها أَكَلْتُ مِنها.
حفص بن غياث مى گويد امام صادق عليه السلام فرمود:
اى حفص موقعيّت دنيا در نزد من همانند مردارى است كه چون ناچار شوم از آن استفاده مى كنم.
در روايات بسيار، از دنيا به عنوان لاشه و جيفه اى ياد شده كه دنيا پرستان همچون سگ هاى ولگرد، براى تصاحب آن با يكديگر نزاع مى كنند. نگاه آخرت گراى اهل عرفان و ايمان، سبب مى شود كه توجه كمترى به دنيا نشان دهند و در حدّ ضرورت و رفع نياز به آن بنگرند و خود را از وابستگى به آن برهانند. البته اصل دنيا بد و نكوهيده نيست، بلكه دنيا زدگى و اسارتِ دنيا ناپسند و مانع كمال انسان است.