فصـل پنجم:
برخورد با ديگران
رسيدگى به امور مردم
فى حَــديثٍ:
ما رُئِىَ أَنَّ رَجُلاً دَفَعَ اِلَيْهِ رُقْعَةً فى حاجَةٍ [اِلاّأَجابَهُ] فَقالَ لَهُ:
حاجَتُك مَقْضِيَّةٌ، فَقيلَ لَهُ يَا بْنَ رَسُولِ اللّه ِ، لَوْ نَظَرْتَ فى رُقْعَتِهِ ثُمَّ رَدَدْتَ الْجَوابَ عَلى قَدْرِ ذلِكَ، فَقالَ:
أَخْشى أَن يَسْأَلَنىَ اللّه ُ عَنْ ذُلِّ مَقامِهِ بَيْنَ يَدَىَّ حَتّى أَقْرَءَ رُقْعَتَهُ.
در حديثى آمده است:
هرگز ديده نشد كه كسى به امام نامه اى در مورد حاجتى بدهد مگر اينكه حضرت جواب مى داد: حاجتت برآورده است.
گفته شد: اى فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله كاش در نامه اش مى نگريستى و به اندازه حاجتش مى دادى، حضرت فرمود: مى ترسم خدا از من درباره مدت زمانى كه روبرويم خوار مى ايستد و تا نامه اش را بخوانم، سؤال كند.
هرگز ديده نشد كه كسى به امام نامه اى در مورد حاجتى بدهد مگر اينكه حضرت جواب مى داد: حاجتت برآورده است.
گفته شد: اى فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله كاش در نامه اش مى نگريستى و به اندازه حاجتش مى دادى، حضرت فرمود: مى ترسم خدا از من درباره مدت زمانى كه روبرويم خوار مى ايستد و تا نامه اش را بخوانم، سؤال كند.
حرمت نهادن به افراد و آبرودارى نسبت به نيازمندانِ با آبرو، خصلت كريمان و بزرگان است. از بدترين خصلت ها تحقير سائل و منّت نهادن بر او يا معطّل ساختن وى هنگام عطا و بخشش است.