الإمام عليّ عليه السلام : أما إنَّهُ لَيسَ عَبدٌ مِن عِبادِ اللّه ِ مِمَّنِ امتَحَنَ اللّه ُ قَلبَهُ لِلإِيمانِ إلاّ وهُوَ يَجِدُ مَوَدَّتَنا عَلى قَلبِهِ ، فَهُوَ يُحِبُّنا . ولَيسَ عَبدٌ مِن عِبادِ اللّه ِ مِمَّن سَخَطَ اللّه ُ عَلَيهِ إلاّ وهُوَ يَجِدُ بُغضَنا عَلى قَلبِهِ ، فَهُوَ يُبغِضُنا . فَأَصبَحَ مُحِبُّنا يَنتَظِرُ الرَّحمَةَ ، وكَأَنَّ أبوابَ الرَّحمَةِ قَد فُتِحَت لَهُ . وأصبَحَ مُبغِضُنا عَلى شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانهارَ بِهِ فِي نارِ جَهَنَّمَ ، فَهَنيئًا لِأَهلِ الرَّحَمةِ رَحمَتُهُم ، وتَعسًا لِأَهلِ النّارِ مَثواهُم .
امام على عليه السلام: هان! هيچ بنده اى از بندگان خدا نيست كه خداوند دلش را براى ايمان خالص كرده باشد مگر اين كه دوستى ما را در دلش مى يابد و لذا ما را دوست مى دارد و هيچ بنده اى از بندگان خدا نيست كه خداوند بر او خشم گرفته باشد مگر اين كه دشمنى با ما را در دلش مى يابد و از اين رو ما را دشمن مى دارد. بنابراين، دوستدار ما، چشم به راه رحمت است و گويى درهاى رحمت به رويش گشوده شده است و كينه توز ما، بر لبه پرتگاهى در حال ريزش است كه با آن، در آتش دوزخ فرو مى افتد. پس، گوارا بادا اهل رحمت را، رحمتشان و نابود بادا جايگاه دوزخيان .