في دعُاءِ النُّدبَةِ :   ثُمَّ جَعَلتَ أجرَ ـ مُحَمَّدٍ صَلَواتُكَ عَلَيهِ وآلِهِ ـ مَوَدَّتَهُم في كِتابِكَ ، فَقُلتَ :   «قُل لا أسأَلُكُم عَلَيهِ أجرًا إلاَّ المَوَدَّةَ فِي القُربى»   ، وقُلتَ :   «ما سَأَلتُكُم مِن أجرٍ فَهُوَ لَكُم»   ، وقُلتَ :    «ما أسأَلُكُم عَلَيهِ مِن أجرٍ إلاّ مَن شاءَ أن يَتَّخِذَ إلى رَبِّهِ سَبيلاً»   ، فَكانوا هُمُ السَّبيلَ إلَيكَ ، وَالمَسلَكَ إلى رِضوانِكَ   .         
        
               در دعاى ندبه:   آن گاه در كتاب خود مزد محمّد، صلواتك عليه و آله را، دوستى خاندان او قرار دادى و فرمودى:    «بگو: من به ازاى اين مزدى از شما نمى خواهم جز دوستى خويشاوندان»   و نيز فرمودى:    «هر مزدى كه از شما مى خواهم آن [در حقيقت] براى خود شماست»   . و باز فرمودى:    «من براى اين از شما مزدى نمى خواهم مگر كسى كه بخواهد راهى به سوى پروردگارش در پيش گيرد»   . اينان همان راهى هستند كه به تو مى رسد و همان مسيرى هستند كه به خشنودى تو مى انجامد.