قالَ الصّادقُ عليه السلام:
اِنَّ لِصـاحِـبِ الْمـالِ اَنْ يَعْـمَلَ بِـمـالِهِ ماشـاءَ مـا دامَ حَيّـا، اِنْ شـاءَ وَهَبَهُ، وَ اِنْ شاءَ تَصَـدَّقَ بِهِ وَ اِنْ شاءَ تَرَكَهُ اِلى اَنْ يَأتِيَهُ الْمَـوْتُ، فَـاِنْ اَوْصى بِهِ فَلَيْسَ لَهُ اِلاّ الثُلُثُ، اِلاّ اَنَّ الْفَـضْلَ فى اَنْ لا يُضَـيِّـعَ مَنْ يَـعُـولُهُ وَ لا يَضُـرَّ بِـوَرَثَتِـهِ.
امام صادق عليه السلامفرمود:
شخص پولدار مى تواند تا زنده است، هر نوع تصرّفى در مال خود انجام دهد: اگر بخواهد، آن را مى بخشد و اگر بخواهد، آن را صدقه مى دهد و اگر بخواهد، مى تواند همانطور بگذارد تا مرگش فرا رسد.
پس اگر وصيّت كرد (كه در راهى خرج شود) جز به اندازه يك سوم حق وصيّت ندارد، الاّ اينكه فضيلت در آن است كه حقِ افراد تحت تكفّل خود را ضايع نكند و به ورثه خود زيان نرساند.