حديث و آيات: اخلاص اهل بيت در عبادت
الإمام زين العابدين عليه السلام : إنّي أكرَهُ أن أعبُدَ اللّه َ لا غَرَضَ لي إلاّ ثَوابَهُ ، فَأَكونَ كَالعَبدِ الطَّمِعِ المُطيعِ ، إن طَمِعَ عَمِلَ وإلاّ لَم يَعمَل . وأكرَهُ أن أعبُدَهُ (لا غَرَضَ لي) إلاّ لِخَوفِ عِقابِهِ ، فَأَكونَ كَالعَبدِ السَّوءِ إن لَم يَخَف لَم يَعمَل . قيلَ لَهُ : فَلِمَ تَعبُدُهُ ؟ قالَ : لِما هُوَ أهلُهُ بِأَياديهِ عَلَيَّ وإنعامِهِ 
.
.
امام سجاد عليه السلام: من خوش نمى دارم خدا را چنان بپرستم كه مقصودى جز پاداش نداشته باشم، تا چونان برده اى باشم آزمند و تسليم كه اگر طمع ورزد مى كوشد و الاّ نه و خوش نمى دارم خدا را چنان بپرستم كه [مقصودى] جز هراس از كيفر او در سر نداشته باشم تا چونان برده بدكارى باشم كه اگر نهراسد، گامى برنمى دارد. به حضرت عليه السلام عرض شد: پس چرا خدا را مى پرستى؟ فرمود: چون او با نواختن و نعمت دادن به من، شايسته عبادت است.