حديث و آيات:
آموزش پيامبر صلى الله عليه و آله
عنه عليه السلام ـ لَمّا قالَ لَهُ بَعضُ أصحابِهِ : لَقَد اُعطيتَ يا أميرَ المؤُمِنينَ عِلمَ الغَيبِ ! فَضَحِكَ عَلَيهِ السَّلامُ وقالَ لِلرَّجُلِ ، وكانَ كَلِبيًّا ـ : يا أخا كَلبٍ ، لَيسَ هُوَ بِعِلمِ غَيبٍ، وإنَّما هُوَ تَعَلُّمٌ مِن ذي عِلمٍ . وإنَّما عِلمُ الغَيبِ عِلمُ السّاعَةِ ، وما عَدَّدَهُ اللّه ُ سُبحانَهُ بِقَولِهِ : «إنَّ اللّه َ عِندَهُ عِلمُ السّاعَةِ ويُنَزِّلُ الغَيثَ ويَعلَمُ ما فِي الأَرحامِ وما تَدري نَفسٌ ماذا تَكسِبُ غَدًا وما تَدري نَفسٌ بِأَيِّ أرضٍ تَموتُ... » ، فَيَعلَمُ اللّه ُ سُبحانَهُ ما فِي الأَرحامِ مِن ذَكَرٍ أو اُنثى ، وقَبيحٍ أو جَميلٍ ، وسَخِيٍّ أو بَخيلٍ ، وشَقِيٍّ أو سَعيدٍ ، ومَن يَكونُ فِيالنّارِ حَطَبًا ، أو فِي الجِنانِ لِلنَّبِيّينَ مُرافِقًا . فَهذا عِلمُ الغَيبِ الَّذي لا يَعلَمُهُ أحَدٌ إلاَّ اللّه ُ ، وما سِوى ذلِكَ فَعِلمٌ عَلَّمَهُ اللّه ُ نَبِيَّهُ فَعَلَّمَنيهِ ، ودَعا لي بِأَن يَعِيَهُ صَدري ، وتَضطَمَّ عَلَيهِ جَوانِحي .
امام على عليه السلام : در پاسخ به يكى از اصحابش كه عرض كرد: يا اميرالمؤمنين! خداوند به تو علم غيب عطا فرموده، خنده اى كرد و به او كه از قبيله كلب بود فرمود: اى مرد كلبى! آن چه گفتم علم غيب نيست بلكه تعلّم و آموختنى است از صاحب علم و دانش و علم غيب منحصر است به دانستن وقت قيامت و آن چه خداوند سبحان درگفتارش شمرده است: «خداست كه مى داند قيامت چه وقت مى آيد. اوست كه باران مى باراند و از آن چه در رحمهاست آگاه است و هيچ كس نمى داندفردا چه چيز به دست خواهدآورد وكسى نمى داند در كدام زمين خواهد مرد» . پس خداوند سبحان مى داند آن چه در رحمهاست، پسر است يا دختر، زشت است يانيكو، بخشنده است يابخيل، بدبخت است يا نيك بخت و مى داند چه كسى هيزم آتش دوزخ وچه كسى در بهشت با پيامبران، همراه است. پس اينها كه شمرده شد علم غيب است كه هيچ كس آن را نمى داند مگر خدا. ليكن جز اينها علمى هست كه خداوند به پيامبر خود آموخته و او هم به من ياد داده است و دعا فرمود كه سينه من آن را نگاه دارد و دنده هايم احاطه اش نمايد.