حديث و آيات: مقدمه
قيلَ لِلْحُسَيْنِ بِنْ عَلىٍّ عليهماالسلام:
كَـيْفَ اَصْبَـحْتَ يا ابْنَ رَسُـولِ اللّهِ صلي الله عليه و آله فَقالَ: اَصْبَـحْتُ وَلِىَ
رَبٌّ فَوْقى، وَ النّـارُ اَمـامى، وَالْمَـوْتُ يَطْلُبُنى، وَالْحِسابُ
مُحـْدِقٌ بى وَ اَنَامُـرْتَهِنٌ بِعَـمَلى، لا اَجِـدُ ما اُحِبُّ، وَ لا اَدْفَـعُ
مـا أَكْرَهُ، وَ الاُْمُـورُ بِيَـدِ غَيْرى، فَاِنْ شـاءَ عَـذَّبَنى، وَ اِنْ شـاءَ
عَفـا، فَـأىُّ فَقيـرٍ اَفْقـَرُ مِـنّى.
به امام حسين عليه السلام گفته شد:
اى فرزند رسولخدا چگونه صبح كردى؟ فرمود:
صبح كردم در حالى كه من پروردگارى دارم كه بالاى سرم است
و آتش (جهنم) پيش رويم، و مرگ در جستجوى من است و
حساب مرا احاطه كرده و من در گرو عمل خودم هستم، آنچه
را دوست دارم نمى يابم و آنچه را دوست ندارم از خودم دور
نمى كنم، كارها دست ديگرى (يعنى خدا) است چنانچه
بخواهد عذابم مى كند و اگر مايل باشد مى بخشد. پس چه
كسى از من نيازمندتر است؟