حديث و آيات: پاداش نيّت خوب
شرح نهج البلاغة عن حَبّة العُرَنيّ : قَسّمَ عليٌّ عليه السلام بَيتَ مالِ البَصرَةِ على أصحابِهِ خَمسَمِائةٍ خَمسَمِائةٍ ، و أخَذَ خَمسَمِائةِ دِرهَمٍ كَواحِدٍ مِنهُم ، فجاءَهُ إنسانٌ لَم يَحضُرِ الوَقعَةَ ، فقالَ : يا أميرَ المؤمنينَ ، كنتُ شاهِدا مَعكَ بقَلبي ، و إن غابَ عَنكَ جِسمي ، فأعطِني مِن الفَيءِ شَيئا ! فدَفَع
إلَيهِ الّذي أخَذَهُ لِنَفسِهِ و هُو خَمسُمِائةِ دِرهَمٍ ، و لَم يُصِبْ مِن الفَيءِ شَيئا .
شرح نهج البلاغه ـ به نقل از حبّه عُرَنى ـ : على عليه السلام بيت المال بصره را تقسيم كرد و به هر نفر پانصد درهم داد و خودش نيز مانند بقيّه، پانصد درهم برداشت. در اين هنگام شخصى كه در جنگ حضور نداشت آمد و عرض كرد: اى امير المؤمنين! گر چه جسمم از شما دور بود، اما دلم با شما بود. پس، از اين غنيمت به من هم چيزى بده. حضرت همان پانصد درهمى را كه براى
خودش برداشته بود به او داد و از آن غنيمت به خودش چيزى نرسيد.