حديث و آيات: مقدمه
قالَ ابنُ العِمادِ الحَنبَلى:
اَبُوالْحَسَنِ عَلىُّ بْنُ الْجَوادِ ...
كانَ فَقيـها ، اِماما، مُتَعَبـِّدا.
ابن عماد حنبلى گويد:
ابوالحسن على بن الجواد عليه السلام فقيه، پيشوا
و متعبد (پاى بند به دستورهاى الهى) بود.
بندگى، اطاعت و تسليم را در پى دارد. در آستان خداوند، هر كه بنده تر باشد، مقرّب تر است. تعبّد، آن است كه مؤمن در برابر فرمان الهى و تكليف دينى مطيع محض باشد و هيچ چون و چرايى نسبت به اوامر مولى نداشته باشد و اين بالاترين درجه ايمان و اسلام و بندگى است.