حديث و آيات: 5 ـ در آوردن مردم از تاريكى ها به روشناي...
عنه عليه السلام : و ما بَرِحَ للّه ِ ـ عَزّت آلاؤهُ ـ في البُرهَةِ بعدَ البُرهَةِ ، و في أزمانِ الفَتَراتِ ،
عِبادٌ ناجاهُم في فِكرِهِم ، و كلَّمَهُم في ذاتِ عُقولِهم ، فاستَصبَحوا بنُورِ يَقَظَةٍ في الأبصارِ و الأسماعِ و الأفئدَةِ ، يُذَكِّرونَ بأيّامِ اللّه ِ ، و يُخَوِّفونَ مَقامَهُ ، بمَنزِلَةِ الأدِلَّةِ في الفَلَواتِ (القُلوبِ) ؛ مَن أخَذَ القَصدَ حَمِدوا إلَيهِ طريقَهُ ، و بَشَّروهُ بالنَّجاةِ ، و مَن أخَذَ يَمينا و شِمالاً ذَمُّوا إلَيهِ الطَّريقَ ، و حَذَّروهُ مِن الهَلَكةِ ، و كانوا كذلكَ مَصابيحَ تلكَ الظُّلُماتِ ، و أدِلَّةَ تلكَ الشُّبُهاتِ .
امام على عليه السلام : همواره خداوند را ـ كه نعمت هايش عزيز و ارجمند باد ـ در هر بُرهه اى و در هر فترتى (فاصله زمانى ميان
بعثت دو پيامبر) بندگانى بوده كه در عمق انديشه هايشان با آنان راز مى گفته و در اندرون خردهايشان با ايشان سخن مى رانده است و از اين رو، از نور بيدارى اى كه در گوش ها و چشم ها و دل هايشان بود، جانشان روشنايى گرفت. اينان ايّام اللّه را به مردم يادآورى مى كردند و از مقام پر عظمت او مى ترساندند. چونان راهنمايان بيابان ها بودند كه هر كس راه راست را در پيش گيرد راهش را مى ستودند و نويد رهايى و نجات به او مى دادند و هر كه به راست و چپ مى رفت راهش را نكوهش مى كردند و او را از هلاكت و نابودى برحذر مى داشتند. آرى، بدينسان آنان چراغ هايى در آن ظلمات بودند و راهنمايانى در آن شبهات.