حديث و آيات: مقدمه
ياسِرُ الْخادِمُ قالَ:
كانَ الرِّضا عليه السلام إِذا خَلا جَمَعَ حَشَمَهَ كُلَّهُمْ عِنْدَهُ، الصَّغيرَ وَ الْكَبيرَ، فَيُحَدِّثُهُمْ وَ يَأنِسُ بِهِمْ وَ يُؤْنِسُهُمْ، وَ كانَ عليه السلام إِذا جَلَسَ عَلَى الْمائِدَةِ لايَدَعُ صَغيرا وَ لا كبيرا، حَتّى السّائِسِ وَ الْحَجّامِ إلاّ أَقْعَدَهُ مَعَهُ عَلى ما ئِدَتِهِ.
ياسر خدمتگزار امام عليه السلام مى گويد:
امام رضا عليه السلام هر وقت فرصت پيدا مى كرد همه خدمتگزاران را از كوچك و بزرگ دور خود جمع مى كرد، و با آنان به گفتگو بنشسته و مأنوس مى گشت، و آنان هم با او أنس پيدا مى نمودند. و هر گاه سر سفره مى نشست، از هيچكدام آنان غفلت نمى كرد، چه كوچك و چه بزرگ، حتى اصطبل دار و حجامتگر را هم كنار خودش بر سر سفره مى نشاند.
خداوند مى فرمايد: ما همه شما را از يك مرد و زن آفريديم و شما را قبيله قبيله و گروه گروه قرار داديم تا يكديگر را بشناسيد و گرامى ترين شما نزد خدا با تقواترين شماست. (حجرات، آيه 13).