حديث و آيات: مقدمه
قالَ رَجاءُ بْنُ ضَحّاكٍ:
وَكانَ عليه السلام يُكْثِرُ بِاللَّيْلِ فى فِراشِهِ مِنْ تِلاوَةِ الْقُرْانِ،
فَإذا مَرَّ بِآيَةٍ فيها ذِكْرُ جَنَّةٍ أَوْ نارٍ بَكى
وَسَأَلَ اللّه َ الجَنَّةَ وَ تَعَوَّذَ بِهِ مِنَ النّارِ.
رجاء بن ضحّاك مى گويد:
امام رضـا عليه السلام شبها در بستر خود بسيار قرآن تـلاوت مى كرد، و چـون به آيه هاى بهشت و دوزخ مى رسيد، مى گريست و بهـشت را از درگاه خـدا طلب مى كرد و از آتش دوزخ به خـدا پناه مى بـرد.
از آداب قرائت قرآن، درنگ و تأمل هنگام قرائت و توجّه به مضامين آيات است. درخواست بهشت هنگام رسيدن به آيات بهشت و پناه بردن به خدا هنگام تلاوت آيات مربوط به عذاب دوزخ، از نشانه هاى اين توجّه و دقت است.