حديث و آيات: شادى و سرخوشى نابجا
عنه عليه السلام ـ مِن كتابٍ لَهُ إلى عبدِ اللّه ِ بنِ العبّاسِ ـ : أمّا بعدُ ، فإنَّ المَرءَ لَيَفرَحُ
بالشيءِ الذي لم يَكُن لِيَفُوتَهُ ، و يَحزَنُ علَى الشّيءِ الذي لم يكن لِيُصِيبَهُ ، فلا يَكُن أفضَلُ ما نِلتَ في نَفسِكَ مِن دُنياكَ بُلوغَ لَذَّةٍ أو شِفاءَ غَيظٍ ، و لكنْ إطفاءَ باطِلٍ أو إحياءَ حَقٍّ ، و لْيَكُن سُرورُكَ بما قَدَّمتَ ، و أسَفُكَ على ما خَلَّفتَ ، و هَمُّكَ فيما بعدَ المَوتِ .
امام على عليه السلام ـ در نامه اى به عبد اللّه بن عباس ـ نوشت: اما بعد، همانا آدمى براى دست يافتن به چيزى شاد مى شود كه خواه ناخواه به او مى رسيد و براى دست نيافتن
به چيزى اندوهگين مى شود كه هيچ گاه به او نمى رسيد. بنا بر اين، نكند بالاترين هدف تو در اين دنيا رسيدن به لذّتى يا فرو نشاندن خشمى [از طريق انتقام ]باشد. بلكه بايد هدفت خاموش كردن باطلى يا زنده كردن حقّى باشد و بايد شادى تو به خاطر آن چيزى باشد كه پيشاپيش [ به سراى آخرت ]فرستاده اى و اندوهت براى آن چيزى باشد كه به جا گذاشته اى و همه اهتمامت آنچه پس از مرگ است باشد.