حديث و آيات: مقدمه
قَـالَ اْبنُ الْجَوْزى:
موُسَى بْنُ جَعْفَرٍ عليهماالسلام أَبوُالْحَسَنِ الْهاشِمىّ صَـلَواتُ اللّه ِ عَلَيْهِ كانَ يُدْعى اَلْعَبْدُ الصّالِحُ لِأَجْـلِ عِبادَتِهِ وَ اجْـتِهادِهِ وَ قِيـامِهِ بِاللَّـيْلِ، وَ كانَ كَريما حَليما إِذا بَلَغَهُ عَنْ رَجُلٍ أَنّهُ يُـؤْذيـهِ بَعَـثَ اِلَيْهِ بِمـالٍ.
سبط ابن جوزى گويد:
موسى بن جعفر عليهماالسلام از خاندان هاشم به خاطر عبادتهاى فراوان و تلاش در راه خدا و شب زنده دارى «بنده صالح» خدا ناميده مى شد.
وى مردى بخشنده و بردبار بود، هرگاه از فردى به او آزار و اذّيت مى رسيد كمك هاى مالى برايش مى فرستاد.
والاترين مرتبه انسانى «عبوديّت» و «صلاح» است و در پايان تاريخ و عصر ظهور هم «عباد صالح» وارث زمين و زمان خواهند شد. اين صفات كه در حضرت كاظم عليه السلام تبلور يافته بود، در شيعيان او نيز بايد مصداق داشته باشد