حديث و آيات: مقدمه
عَنْ مُفَضَّلٍ سَمِعْتُ أَبا عَبْدِاللّه ِ عليه السلام يَقُولُ:
مـا مِنْ طَـعامٍ اكُـلُهُ
اِلاّ وَ أَنَا أَشْتَهى أَنْ يُشْرِكَنى فيهِ اِنْسانٌ…
مفضل (يكى از ياران امام صادق عليه السلام) مى گويد از آن حضرت شنيدم كه مى فرمود:
هيچ غذايى نمى خورم مگر اينكه دوست دارم انسان ديگرى نيز در خوردن غذا با من همراه شود.
سخاوت و احسان و اطعام، از فضيلتهاى اخلاقى است كه در پيامبران و اولياى الهى تجلّى يافته است. حضرت ابراهيم عليه السلام پيوسته سر سفره خودش مهمان داشت.
برخى به خاطر بخل و خسّت نفس، اهل طعام و مهمان نوازى نيستند. بعضى هم دوست دارند هميشه مهمان بر سر سفره آنان بنشينند و ميان اين دو گروه، فاصله بسيار است. امام صادق عليه السلام از جمله آنان بود كه علاقه داشت در غذا و طعام خود ديگرى را شريك كند و از تنها خوردن پرهيز داشت.