حديث و آيات: مقدمه
عَنْ هِشامِ بْنِ سالِمٍ:
كانَ أَبُوعَبْدِاللّه ِ عليه السلام اِذا اعتَّمَ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّيْلِ شَـطْرُهُ أَخَـذَ جِرابا فيهِ خُـبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّراهِمُ فَحَمَلَهُ عَلى عُنُقِهِ ثُمَّ ذَهَبَ اِلى اَهْلِ الْحاجَةِ مِنْ أَهْلِ الْمَدينَةِ فَقَسَّـمَهُ فيهِمْ وَ لا يَعْرِفُونَهُ فَلّما مَضى أَبُوعَبـْدِ اللّه ِ عليه السلام فَقَـدُوا ذلِكَ فَعَلِمُوا أَنَّهُ كانَ أَبُوعَـبْدِاللّه ِ عليه السلام.
هشام بن سالم (از ياران امام صادق عليه السلام) مى گويد:
چون پاره اى از شب مى گذشت امام صادق عليه السلامكيسه اى انباشته از پول و نان و گوشت بر دوش مى كشيد و به سراغ نيازمندان شهر مدينه مى رفت و آن را بين آنان تقسيم مى كرد و آنها هيچگاه او را نمى شناختند و چون امام عليه السلام درگذشت و اين بخشش ها قطع شد فهميدند آن شخص امام صادق عليه السلام بوده است.
كمك خالصانه به محرومان و انفاق به صورت ناشناس، در سيره امامان معصوم وجود داشته است و اين روحيه مردمى و نوعدوستى آنان را مى رساند.