حديث و آيات: مقدمه
عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجّاجِ قالَ:
كانَ أَبا عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام اِذا قامَ اخِرَ الْلَّيلِ يَرْفَعُ صَوْتَهُ حَتّى يَسْمَعَ أَهْلُ الدّارِ وَ يَقُولُ:
اَللّهْمَّ أَعِنّى عَلى هَوْلِ الْمُطَّلَعْ
وَ وَسِّعْ عَلَىَّ ضيقَ الْمَضْجَعِ
وَ ارْزُقْنى خَيْرَ ما قَبْلَ الْمَوْتِ
وَ ارْزُقْنى خَيْرَ ما بَعْدَ الْمَوْتِ.
عبدالرحمن بن حجاج (يكى از ياران حضرت) مى گويد:
امام صادق عليه السلام چون آخر شب (براى مناجات با خدا) بر مى خاست، صداى خود را (به دعا) بلند مى كرد تا خانواده اش بشنوند و مى گفت:
خدايا مرا در بيم قيامت كمك فرما و تنگاى خوابگاه (قبر) را بر من وسيع فرما و خير قبل از مرگ و پس از مرگ را بر من روزى فرما.
نماز شب، خلوت كردن بنده با خدا و رازگويى عبد با مولاست. آنان كه در پى قرب خدايند، از اين فرصت بهره مى گيرند و با تضرّع به درگاه الهى، از او مغفرت مى طلبند.