حديث و آيات: مقدمه
قالَ مالِكُ:
قَدْ كُنْتُ أَخْتَلِفُ اِلَيْهِ زَمانا فَما كُنْتُ أَراهُ اِلاّ عَلى ثَلاثِ خِصالٍ:
اِمّا مُصَـلّيا وَ إمّا صامِتا وَ إمّا يَقْـرَءُ الْقُـرانَ وَ لايَتَكَلَّمُ فيما لايَعْـنيه فَكانَ مِنَ الْعُلَماءِ الْعِـبادِ الَّذينَ يَخْـشَونَ اللّه َ عَزَّوَجَلَّ.
مالك (پيشواى فرقه مالكيه از اهل سنت) مى گويد
من مدت زمانى به خدمت امام صادق عليه السلام رفت و آمد داشتم، او را هرگز در غير اين سه حالت نديدم:
يا نماز مى گزارد، يا سكوت مى نمود (در برخى روايات يا به نماز ايستاده بود) يا قرآن تلاوت مى كرد و در آنچه كه سودى نداشت سخن نمى راند و او از دانشمندان و بندگان خداى بود آنانكه از خداى در بيم و هراس اند.
حفظ زبان از سخنان بيهوده، از نخستين گام هاى سير و سلوك است. عادت دادن خود به تلاوت قرآن و ذكر خدا، گام ديگرى در راه خودسازى است. عارفان هرگز فرصت هاى عمر را هدر نمى دهند و «زمان» را با نماز و دعا و ذكر و عبادت و تلاوت پر مى كنند.