حديث و آيات: خوبى
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : رَأيتُ المَعـروفَ كَاسمِهِ ، و لَيسَ شَيءٌ أفضَلَ مِنَ المَعروفِ إلاّ ثَوابُهُ و ذلكَ يُرادُ مِنهُ ، و لَيسَ كُلُّ مَن يُحِبُّ أن يَصنَعَ المَعروفَ إلَى النّاسِ يَصنَعُهُ ، و لَيسَ كُلُّ مَن يَرغَبُ فيه يَقدِرُ عَلَيهِ ، و لا كُلُّ مَن يَقدِرُ عَلَيهِ يُؤذَنُ لَهُ فيهِ ، فإذا اجتَمَعَتِ الرَّغبَةُ و القُدرَةُ و الإذنُ فهُنالِكَ تَمَّتِ السَّعادَةُ لِلطّالِبِ و المَطلوبِ إلَيهِ .
امام صادق عليه السلام : من خوبى را مانند نامش [خوب و زيبا] ديدم. هيچ چيز برتر از خوبى نيست، مگر پاداش آن [كه خدا به نيكوكار مى دهد]. چنين نيست كه هر كس دوست داشته باشد به مردم خوبى كند، اين كار را انجام دهد و چنين نيست كه هر كس رغبت به خوبى كردن داشته باشد، توان انجام آن را داشته باشد و نه هر كه توانايى بر خوبى كردن را داشته باشد، فرصت و توفيق آن را نيز به دست آورد. بلكه هر گاه رغبت و توانايى و فرصت و توفيق با هم جمع شوند، آن گاه است كه خوشبختىِ طالب و مطلوب به طور كامل فراهم آمده است.