حديث و آيات: مقدمه
قـالَ الصَّـادِقُ عليه السلام:
كانَ أَبى رَضِىَ اللّه ُ عَنْهُ يَقُولُ فىسُجُودِهِ:
اَللّـهُـمَّ اِنَّ ظَـنَّ النّاسِ بى حَسَنٌ
فـَاغْـفِـرْ لى ما لا يَعْـلَـمُونَ
وَلاتُؤاخِذْنى بِما يَقُولُونَ
وَ أَنْتَ عَلاّمُ الْغُيُوبِ.
امام صادق عليه السلام فرمودم:
پدرم ـ كه خرسندى خداوند نثارش باد ـ در سجده مى گفت: خدايا! مردم به من خوش گمان اند، پس آنچه را كه آنان نمى دانند بر من ببخشاى و مرا به آنچه آنان درباره ام مى گويند مؤاخذه مكن و تو خود داناى غيبهايى.
خوش گمانى مردم نسبت به انسان، نعمتى الهى است. خوب است انسان به گونه اى عمل كند كه اين حسن ظنّ ثابت بماند و خلاف آن آشكار نشود. براى گناهان پنهان هم كه مردم خبر ندارند، بايد از خدا درخواست آمرزش كرد.