حديث و آيات: مقدمه
قالَ جابِرُ بنُ عَبْدِاللّه ِ:
خَرَجَ [الباقر عليه السلام] يَوْما وَ هُوَ يَقُولُ:
اَصْبَحْتُ وَاللّه ِ يا جابِرُ مَحْزُونا مَشْغُولَ الْقَلبِ. فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِداكَ ما حُزْنُكَ وَما شُغْلُ قَلْبِكَ؟ كُلُّ هذا عَلَى الدُّنْيا؟
فَقالَ: لا يا جابِرُ وَلكِنْ حُزْنُ هَمِّ الاْخِرَةِ ... .
جابر پسر عبداللّه مى گويد:
يك روز امام باقر عليه السلام از خانه بيرون آمد در حالى كه مى فرمود:
اى جابر! به خدا سوگند كه غمناكم و دلم گرفتار گشته است. گفتم: فدايت شوم چه غم و چه دلمشغولى؟ آيا براى دنيا؟ فرمود: نه اى جابر، بلكه غم و غصّه آخرت.
ارزش هر كس با اشتغالات فكرى و همّ و غمّ او شناخته مى شود. بعضى ها بر امور ناچيز غصّه مى خورند، بعضى هم غم و غصّه شان مربوط به آخرت است و از عذاب آن دنيا هراسان و نگرانند و به فكر آينده خويش اند. غصه بر آخرت، ارزشمندتر از غصه بر دنياست.