حديث و آيات: مقدمه
قـالَ الصَّـادِقُ عليه السلام:
كانَ أَبى كَثـيرَ الـذِّكْرِ
لَقَدْ أَمْشى مَعَهُ وَأَنَّهُ لَيَذْكُرُاللّه َ
وَاكُلُ مَعَهُ الطَّعامَ وَأَنَّهُ لَيَذْكُرُاللّه َ
وَلَـقَدْ كانَ يُحَـدِّثُ الْقـَوْمَ
وَما يَشْغَلُهُ ذلِكَ عَنْ ذِكْرِاللّه ِ.
امام صادق عليه السلام فرمود:
پدرم بسيار ياد خدا مى كرد. با او راه مى رفتم و او ذكر خدا مى گفت و با او غذا مى خوردم، او ذكر خدا مى گفت و با مردم سخن مى گفت، ولى سخن گفتن، او را از ياد خدا باز نمى داشت.
هر چند ذكر واقعى، توجّه قلبى و باطنى به پروردگار است، امّا ذكر زبانى هم راهى به سوى ذكر قلبى است و خوب است كه انسان پيوسته با زبانش ذكر بگويد، هر چند به كار ديگرى مشغول باشد. مى توان در حال رانندگى، آشپزى، كار و زراعت هم ذكر گفت و چنين ذكرى با كار منافات ندارد.