رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : قلتُ : يا جَبرَئيلُ ، فما تَفسيرُ الزُّهدِ ؟ قالَ : الزاهِدُ يُحِبُّ مَن يُحِبُّ خالِقُهُ ، و يُبغِضُ مَن يُبغِضُ خالِقُهُ ، و يَتَحَرَّجُ مِن حَلالِ الدنيا و لا يَلتَفِتُ إلى
حَرامِها ، فإنَّ حلالَها حِسابٌ و حَرامَها عِقابٌ ، و يَرحَمُ جَميعَ المسلمينَ كما يَرحَمُ نفسَهُ ، و يَتَحَرَّجُ مِنَ الكلامِ كما يَتَحَرَّجُ مِنَ المَيتةِ التي قدِ اشْتَدَّ نَتْنُها ، و يَتَحَرَّجُ عن حُطامِ الدنيا ، و زِينَتِها كما يَتَجَنَّبُ النارَ أن تَغشاهُ ، و يَقْصُرُ أمَلَهُ ، و كان بَينَ عَينَيهِ أجَلُهُ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : گفتم : اى جبرئيل! تفسير زهد چيست؟ گفت : زاهد، آنچه را كه آفريدگارش دوست دارد ، دوست مى دارد و آنچه را آفريدگارش ناخوش دارد ، ناخوش مى دارد و از حلال دنيا مى پرهيزد و به حرام آن توجّه نمى كند ؛ زيرا حلال آن
حساب دارد و حرامش كيفر؛ و [زاهد ]همچنان كه به خودش رحم مى كند، به همه مسلمانان نيز رحم مى كند و همچنان كه از مردار گنديده بسيار بد بو، دورى مى كند از سخن گفتن نيز مى پرهيزد و همچنان كه از آتش دورى مى كند، كه مبادا او را فرا گيرد، از خُرده ريزه هاى دنيا نيز كناره مى گيرد و آرزويش كوتاه است و مرگ را در برابر چشمِ خود دارد .