حديث و آيات: تشويق به در نظر داشتن خدا
عنه عليه السلام : رَحِمَ اللّه ُ امرأً راقَبَ رَبَّهُ ، و تَنكَّبَ ذَنبَهُ ، و كابَرَ هَواهُ ، و كَذَّبَ مُناهُ ، امرَأً أزَمَّ نفسَهُ مِنَ التَّقوى بزِمامٍ ··· دائمَ الفِكَرِ ،
طويلَ السَّهَرِ ، عَزوفا عنِ الدنيا ··· قد وَقَرَ قَلبَهُ ذِكرُ المَعادِ ، و طَوى مِهادَهُ ، و هَجَرَ وسادَهُ ، مُنتَصِبا على أطرافِهِ ··· خَشُوعٌ في السِّرِّ لربِّهِ ، لَدَمعُهُ صَبِيبٌ ، و لَقَلبُهُ وَجِيبٌ ··· راضيا بالكَفافِ مِن أمرِهِ ، يُظهِرُ دُونَ ما يَكتُمُ ، و يَكتَفِي بأقَلَّ مِمّا يَعلَمُ .
امام على عليه السلام : خدا رحمت كند كسى را كه پروردگار خويش را در نظر آرد و از گناه روى گرداند و با هواىِ نفس خود بستيزد و آرزوهايش را دروغ شمارد [و بدانها دل
مبندد] و نفس خود را با مهار تقوا لجام كند . . . و پيوسته بينديشد ، زياد شب زنده دارى كند ، از دنيا دل بركَنَد . . . ياد معاد دل او را آرام و استوار گرداند و بستر خود را بر چيند و بالينش را رها كند و [براى عبادت ]برخيزد . . . در نهان در برابر پروردگارش خاشع باشد ، اشكش ريزان و دلش ترسان باشد . . . به كفاف زندگى اش خرسند باشد ، آنچه آشكار مى كند، كمتر باشد از آنچه در دل دارد و به كمتر از آنچه مى داند بسنده كند .