حديث و آيات:
خشنودى و آسايش
عنه عليه السلام : ما أعجَبَ هذا الإنسانَ : مَسرورٌ بدَرْكِ ما لَم يَكُن لِيَفُوتَهُ ، مَحزونٌ على فَوْتِ ما لَم يَكُنْ لِيُدرِكَهُ ، و لَو أ نّهُ فَكَّرَ لَأبصَرَ ، و عَلِمَ أنّهُ مُدَبَّرٌ ، و أنّ الرِّزقَ علَيهِ مُقَدَّرٌ ، و لاَقتَصَرَ على ما تَيَسَّرَ و لَم يَتَعَرَّضْ لِما تَعَسَّرَ .
امام على عليه السلام : اين انسان چه شگفت است! با رسيدن به چيزى كه از دستش نمى رفت، خوشحال مى شود و براى از دست دادن چيزى كه به آن نمى رسيد ، اندوهگين مى شود ، حال آن كه اگر خوب مى انديشيد، مى فهميد و مى دانست كه او را تدبير و روزى اش را تقدير كرده اند، و به آنچه برايش آسان است، بسنده مى كرد و به آنچه برايش دشوار است ،نمى پرداخت .