حديث و آيات:
تقدير روزى ها از حلال است
شرح نهج البلاغة : دَخَلَ عليٌّ عليه السلام المَسجِدَ و قالَ لِرجُلٍ : أمسِكْ عَلَيَّ بَغلَتِي ، فَخَلَعَ لِجامَها و ذَهَبَ بهِ ، فَخَرَجَ عليٌّ عليه السلام بَعد ما قَضى صلاتَهُ و بِيَدِهِ دِرهَمانِ لِيَدفَعَهُما إلَيهِ مُكافَأةً لَهُ ، فَوَجَدَ البَغلَةَ عُطُلاً ، فَدَفَعَ إلى أحَدِ غِلمانِهِ الدِّرهَمَينِ لِيَشتَرِيَ بهِما لِجاما ، فصادَفَ الغُلامُ اللِّجامَ المَسروقَ في السُّوقِ ، قد باعَهُ الرَّجلُ بدِرهَمَينِ ، فَأخَذَهُ بِالدِّرهَمَينِ و عادَ إلى مولاهُ ، فقالَ عليٌّ عليه السلام : إنّ العَبدَ لَيَحرِمُ نفسَهُ الرِّزقَ الحَلالَ بتَركِ الصَّبرِ ، و لا يُزادُ على ما قُدِّرَ لَهُ .
شرح نهج البلاغة: امام على عليه السلام وارد مسجد شد و به مردى فرمود : استر من را برايم نگه دار. اما او دهنه استر را در آورد و آن را بُرد . على عليه السلام بعد از تمام كردن نماز از مسجد بيرون آمد و دو درهم در دست گرفته بود تا به آن مرد پاداش دهد ، اما ديد استر به حال خود رهاست . آن دو درهم را به يكى از غلامان خود داد كه دهنه اى بخرد . غلام به بازار رفت و دهنه مسروقه را در آن جا ديد و به دو درهم خريد و نزد حضرت برگشت . على عليه السلام فرمود : آدمى به سبب بى صبرى ، خودش را از روزى حلال محروم مى كند و بيشتر از روزى مقدّر هم نصيبش نمى شود .