حديث و آيات: مقدمه
قـالَ ابنُ شَهرآشُوب:
كانَ الْحَسَنُ عليه السلام اِذا بَلَغَ بابَ الْمَسْجدِ رَفَعَ رَأْسَهُ وَ يَقُولُ:
اِلهى ضَيْفُكَ بِبابِكَ، يا مُحْسِنُ قَدْ أَتاكَ الْمُسى ءُ، فَتَجاوَزْ عَنْ قَبيحِ ما عِنْدى بِجَميلِ ما عِنْدَكَ،
ياكَريمُ.
ابن شهر آشوب نقل مى كند كه:
هرگاه امام مجتبى عليه السلام به درب مسجد مى رسيد سرش را بلند كرده مى گفت:
خدايا ميهمانت درِ خانه ات ايستاده،
اى احسان كننده! گناهكار نزد تو آمده،
از گناهان زشتى كه در نزد من است به آن زيبايى كه در نزد توست در گذر، اى بخشنده.
مساجد، خانه خداست. حضور در مسجد نيز به معنى رفتن به درِ خانه پروردگار است. كريمان، با مهمانان خود كريمانه رفتار مى كنند. خواندن اين دعا هنگام ورود به مسجد مستحب است و حالت عبوديت و احساس بندگى را در انسان تقويت مى كند.