حديث و آيات:
مراعات شايستگى مخاطب
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : كانَ المَسيحُ عليه السلام يَقولُ : إنَّ التّارِكَ شِفاءَ المَجروحِ مِن جُرحِهِ شَريكٌ لِجارِحِهِ لا مَحالَةَ ؛ و ذلِكَ أنَّ الجارِحَ أرادَ فَسادَ المَجروحِ ، وَ التّارِكَ لإِِشفائِهِ لَم يَشَأ صَلاحَهُ ، فَإِذا لَم يَشَأ صَلاحُهُ فَقَد شاءَ فَسادَهُ اضطِرارا . فَكَذلِكَ لا تُحَدِّثوا بِالحِكمَةِ غَيرَ أهلِها فَتَجهَلوا، و لا تَمنَعوها أهلَها فَتَأثَموا. وَ ليَكُن أحَدُكُم بِمَنزِلَةِ الطَّبيبِ المُداوي ؛ إن رَأى مَوضِعا لِدَوائِهِ ، و إلاّ أمسَكَ .
امام صادق عليه السلام : مسيح عليه السلام مى فرمود : كسى كه درمان جراحت مجروح را رها كند ، لا جرم با مجروح كننده آن شخص ]در اين جرم [شريك است ؛ زيرا كسى كه مجروح كرده ، نابودى مجروح را مى خواسته ، و آن كه درمانش را رها كرده ، به دنبال خيرخواهى او نبوده است . پس اگر خير او را نمى خواسته ، پس به ناگزير ، نابودى او را خواسته است . به همين ترتيب ، حكمت را براى نااهل بازگو نكنيد كه مايه جهالت شما خواهد بود ؛ و آن را از اهلش دريغ نكنيد كه گناه خواهيد كرد ؛ بلكه بايد هر يك از شما به سان طبيبِ مداوا كننده باشد كه هر جا نياز به مداوا ديد ، اقدام كند و در غير اين صورت ، از مداوا باز ايستد.