حديث و آيات: زيان كارى در دنيا و آخرت
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ و قد سُئلَ : مَنِ العَظيمُ
الشَّقاءِ ؟ ـ : رجُلٌ تَرَكَ الدُّنيا للدُّنيا فَفاتَتْهُ الدُّنيا و خَسِرَ الآخِرَةَ ، و رَجُلٌ تَعَبّدَ و اجْتَهَدَ و صامَ رِياءً للنّاسِ فذاكَ حُرِمَ لذّاتِ الدُّنيا مِن دُنْيانا و لَحِقَهُ التَّعَبُ الّذي لَو كانَ بهِ مُخْلِصا لاسْتَحَقَّ ثوابَهُ .
امام على عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه :
بدبخت بزرگ كيست ؟ ـ فرمود : مردى كه دنيا را به خاطر دنيا وا گذارد و بدين سبب دنيا را از دست دهد و آخرت را زيان كند و مردى كه براى خودنمايى عبادت و كوشش كند و روزه بگيرد ؛ چنين كسى به خاطر دنيا از لذتهاى دنيا محروم گشته و خود را به رنجى در افكنده است كه اگر براى خدا مى بود سزاوار پاداش او مى شد.