الإمامُ الحسينُ عليه السلام ـ مِن خُطبةٍ لَه خَطبَ بها لمّا رأى صُفوفَ أهلِ الكوفةِ بكَربلاءَ كاللّيلِ و السَّيلِ ـ : فنِعْمَ الرَّبُّ رَبُّنا ، و بِئْسَ العِبادُ أنْتُم : أقْرَرْتُم بالطّاعَةِ ، و آمَنْتُم بالرَّسولِ محمّدٍ صلى الله عليه و آله ثُمَّ أنتُم رَجَعْتُم إلى ذُرِّيَّتِه و عِتْرَتِهِ تُريدونَ قَتْلَهُم ، لَقدِ اسْتَحْوَذَ علَيكُم الشَّيطانُ
فأنْساكُمْ ذِكْرَ اللّه ِ العَظيمِ .
امام حسين عليه السلام ـ در سخنانى در كربلا وقتى چشمش به سپاهيان كوفه افتاد كه سيل آسا به سويش سرازير شده بودند و از انبوهى ، چون شب تار سياه مى نمودند ـ : فرمود : چه خوب پروردگارى است پروردگار ما و چه بد بندگانى هستيد شما ؛ به فرمانبرى از خدا اعتراف كرديد و به پيامبر، محمّد، ايمان آورديد و اينك كمر به قتل فرزندان و عترت او بسته ايد . هر آينه شيطان بر شما
چيره شده و ياد خداى بزرگ را از ذهن شما برده است .