حديث و آيات: توصيف بهشت
عنه عليه السلام :فلو رَمَيْتَ بِبَصَرِ قَلبِكَ نحوَ ما يُوصَفُ لَكَ مِنها لَعَزفَتْ نَفسُكَ عَن بَدائعِ ما اُخرِجَ إلى الدُّنيا مِن شَهَواتِها و لَذّاتِها و زَخارِفِ مَناظِرِها، و لَذَهِلَتْ بالفِكْرِ في
اصْطِفاقِ أشْجارٍ غُيِّبَتْ عُروقُها في كُثْبانِ المِسْكِ على سَواحِلِ أنْهارِها··· فلَو شَغَلْتَ قلبَكَ أيُّها المُستَمِعُ بالوُصولِ إلى ما يَهْجُمُ علَيكَ مِن تلكَ المَناظِرِ المُونِقَةِ لَزَهِقَتْ نَفسُكَ شَوقا إلَيها، و لَتَحمّلْتَ مِن مَجلسي هذا إلى مُجاوَرَةِ أهْلِ القُبورِ ؛ اسْتِعْجالاً بِها .
امام على عليه السلام :اگر ديده دلت را به سوى آنچه از بهشت براى تو وصف مى شود بيفكنى، هر آينه جان تو از خواهشها و خوشيها و زيب و زيورهاى مناظر دنيا دورى مى كند
و با انديشيدن در جنبش شاخه هاى درختانى كه بر كنار جويبارهاى بهشت، ريشه هاى آنها در تپه هاى مشك پنهان است حيران و سرگشته مى شود، ··· اى شنونده! اگر دل خود را براى رسيدن به اين منظره هاى دل انگيز مشغول دارى، جانت از شوق آن برمى آيد و براى رسيدن هر چه زودتر به آنها، از همين مجلس من، به همسايگى خفتگان در گورها مى روى.