حديث و آيات: كسانى كه بهشت برايشان واجب است
بحار الأنوار ـ في حديثِ المِعراج ـ : يا أحمدُ ، و عِزَّتي و جَلالي ما مِن عَبدٍ مؤمنٍ ضَمِنَ لي بأربعِ خِصالٍ إلاّ أدخَلْتُهُ الجَنّةَ : يَطوي لسانَهُ فلا يَفْتَحُهُ إلاّ بما يَعْنِيهِ ، و يَحْفَظُ قلبَهُ مِن الوَسواسِ ، و يَحْفَظُ عِلْمي و نَظَري إلَيهِ ، و تَكونُ قُرّةُ عَينهِ الجُوعَ .
بحار الأنوار:در حديث معراج آمده است : اى احمد! به عزّت و جلالم سوگند، هيچ بنده مؤمنى نيست كه انجام چهار كار را به من تعهّد سپرد، مگر آن كه او را وارد بهشت مى كنم: زبان در كام گيرد و آن را جز به سخنان سودمند نگشايد، دلش را از وسوسه نگه دارد، مراقب علم و نگاه من به خود باشد، و نور چشمش گرسنگى كشيدن باشد.