حديث و آيات: مقدمه
يُرْوى عَن سَيِّدِنا أميرِالمُؤْمِنين عليه السلام:
أَنَّهُ لَمّا كانَ يَفْرُغُ مِنَ الجِهادِ يَتَفَرَّغُ لِتَعْليمِ النّاسِ وَ الْقَضاءِ بَيْنَهُمْ، فَاِذا يَفْرُغُ مِنْ ذلِكَ اِشْتَغَلَ فىِ حائِطٍ لَهُ يَعْمَلُ فيهِ بِيَدِهِ، وَ هُوَ مَعَ ذلِكَ ذاكِرٌ لِلّهِ جَلَّ جَلالُهُ.
نقل شده است كه:
هرگاه حضرت اميرالمؤمنين از جهاد و جبهه برمى گشت، به آموزش مردم و قضاوت و دادرسى بين آنان مشغول مى شد و بهنگام فراغت از اين امور، در باغچه اى كه داشت به كار كشاورزى مى پرداخت و در همين حال ذكر خداى بزرگ مى گفت.
مسؤولان متعهد و مردمى، خدمت به مردم را وظيفه خود مى دانند و از همه فرصت ها استفاده مى كنند و هرگز تن پرورى و سهل انگارى ندارند. جهاد، آموزش، قضاوت و كار توليدى از برنامه هاى آنان است.