حديث و آيات: امانت الهى
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ فيما كانَ يُوصي بهِ أصحابَه ـ : ثُمّ أداءُ الأمانةِ، فَقد خابَ مَن ليس مِن أهلِها، إنّها عُرِضتْ علَى السّماواتِ المَبْنِيّةِ و الأرَضينَ المَدْحُوّةِ و الجِبالِ ذاتِ الطُّولِ المَنْصوبةِ فلا أطولَ و لا أعرضَ و لا أعلى و لا أعظمَ مِنها ، و لو ِ امْتَنعَ شيءٌ بطُولٍ أو عَرضٍ أو قُوّةٍ أو عِزٍّ لامْتَنَعنَ ، و لكنْ أشْفَقْنَ مِن العُقوبةِ و عَقَلْنَ ما جَهِلَ مَن هُو أضعَفُ مِنهُنَّ ، و هُو الإنسانُ «إنّه كانَ ظَلُوما جَهُولاً»
.
.
امام على عليه السلام ـ در سفارش به اصحابش ـ فرمود : ديگر، گزاردن امانت است و آن كه امانتگزار نيست زيانكار است، امانت به آسمانهاى افراشته و زمينهاى گسترده و كوههاى بلندِ بر پا داشته، عرضه شد و چيزى بلندتر، گسترده تر، فرازتر و بزرگتر از اين سه چيز نيست. پس اگر چيزى به خاطر بلندى يا گستردگى يا نيرومندى و يا صلابت، امانت را نمى پذيرفت آن سه بودند. ولى [تنها ]از عقوبت ترسيدند و چيزى را دانستند، كه ناتوانتر از آنها ندانست، و آن انسان است «و انسان هميشه ستمكار و نادان بوده است».