حديث و آيات:
292. شايسته افزايش نعمت شويم
امام صادق عليه السلام: عَنْ عُمَر بْنِ يَزيدَ قالَ: قُلْتُ لاَِبى عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام: اِنّى سَاَ لْتُ اللّه َ عَزَّ وَ جَلَّ اَنْ يَرْزُقَنى مَالاً فَرَزَقَنى، وَ اِنّى سَاَ لْتُ اللّه َ اَنْ يَرْزُقَنى وَلَدا فَرَزَقَنى، وَ سَاَ لْتُهُ اَنْ يَرْزُقَنى دارا فَرَزَقَنى، وَ قَدْ خِفْتُ اَنْ يَـكُونَ ذالِكَ اسْتِدْراجا! فَقالَ: اَما وَ اللّه ِ مَعَ الْحَمْدِ فَلا؛
عمر بن يزيد مى گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: من از خداى ـ عزّ و جلّ ـ ثروت خواستم، به من عطا فرمود. فرزند خواستم، به من عطا فرمود. خانه خواستم، به من عطا فرمود؛ امّا مى ترسم كه اين، استدراك باشد [؛ يعنى خداوند دارد اندك اندك، مرا به خودم وامى گذارد و سزاوار عذاب خويش مى گردانَد]. امام فرمودند: بدان كه به خدا قسم، اگر خدا را [به خاطر اين نعمت ها] شُكر كنى، جاى هيچ گونه نگرانى نيست.