حديث و آيات:
236. راضيم به رضاى تو
امام على عليه السلام: اَلشَّىْ ءُ شَيْئانِ: شَىْ ءٌ قُصِرَ عَنّى لَمْ اُرْزَقْهُ فيما مَضى وَ لا اَرْجوهُ فيما بَقىَ، وَ شَىْ ءٌ لا اَنالُهُ دونَ وَقْتِهِ وَ لَوِ اسْتَعَنْتُ عَلَيْهِ بِقُوَّةِ اَهْلِ السّماواتِ وَ الاَْرْضِ، فَما اَعْجَبَ اَمْرَ هذَا الاِْنْسانِ! يَسُرُّهُ دَرْكَ ما لَمْ يَـكُنْ لِيَفوتَهُ، وَ يَسوؤهُ فَوتُ ما لَمْ يَكُنْ لِيُدْرِكَهُ، وَ لَوْ اَ نَّهُ فَـكَّرَ لاََبْصَرَ وَ لَعَلِمَ اَ نَّهُ مُدَبَّرٌ، وَ اقْتَصَرَ عَلى ما تَيَسَّرَ، وَ لَمْ يَتَعَرَّضْ لِما تَعَسَّرَ، وَ اسْتَراحَ قَلْبُهُ مِمّا اسْتَوْعَرَ، فَبِاَىِّ هذَيْنِ اُفْنى عُمْرى؟!؛
هر چيزى از دو حال، خارج نيست: يا چيزى است كه پيش از اين، روزى من نشده و اميدى به رسيدن به آن در آينده نيز ندارم و يا چيزى است كه تا زمانش نرسد، من به آن نخواهم رسيد، حتّى اگر براى رسيدن به آن، از نيروى اهل آسمان ها و زمين، مددجويم. و چه تعجّب آور است كار اين انسان كه از رسيدن به چيزى كه حتما به او مى رسد، شاد مى شود و براى از دست دادن چيزى كه هرگز به او نمى رسيد، غمگين مى گردد. اگر مى انديشيد، ديده بصيرتش باز مى شد و مى فهميد كه براى او از پيش، برنامه ريزى شده است و به آنچه آسان به دستش مى رسد، اكتفا مى كرد و به دنبال آنچه به دست آمدنى نيست، نمى رفت و دلش از آنچه به دشوارى به دست مى آيد، آسوده مى شد. پس براى كدام يك از اين دو چيز، عمر خود را تباه كنم؟
