حديث و آيات:
233. گناهان بزرگ؟
پيامبر صلي الله عليه و آله: اَ لْـكَبائِرُ تِسْعٌ: اَعْظَمُهُنَّ الاِْشْراكُ بِاللّه ِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ قَتْلُ النَّفْسِ الْمُؤْمِنَةِ، وَ اَكْلُ الرِّبا، وَ اَكْلُ مالِ الْيَـتيمِ، وَ قَذْفُ الْمُحْصَنَةِ، وَ الْفَرارُ مِنَ الزَّحْفِ وَ عُقوقُ الْوالِدَيْنِ، وَ اسْتِحْلالُ الْبَيْتِ الحَرامِ، وَ السِّحْرُ فَمَنْ لَقىَ اللّه َ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ بَرى ءٌ مِنْهُنَّ كانَ مَعى فى جَنَّةٍ مَصاريعُها مِنْ ذَهَبٍ؛
گناهان بزرگ، نُه تاست: شريك قائل شدن براى خداى عزّ و جلّ ـ كه بزرگ ترينِ آنهاست ـ و كشتن مؤمن و رباخوارى و خوردن مال يتيم و تهمت زدن به زن پاك دامن و فرار از ميدان جهاد و بى احترامى به پدر و مادر و بى حرمتى به خانه خدا و جادوگرى. هر كس پاك از اين نُه گناه، خداى ـ عزّ و جلّ ـ را ديدار كند، با من در بهشت خواهد بود كه درهاى آن از طلاست.